Cześć

[Benia4]

Witam wszystkich, jestem Bożena - szczęśliwa posiadaczka 5-cio letniego kundelka. To mój wierny towarzysz, który codziennie potrafi poprawić mi humor nawet w najbardziej ponury dzień. Kiedyś bardzo bałam się wziąć psa ze schroniska, tej odpowiedzialności, tego, że nie wychowam go tak, jak tego potrzebuje. Kiedy go jednak zobaczyłam, to już wiedziałam, że ze mną zostanie i nie ma innej opcji.
Prywatnie pracuję w sklepie weterynaryjnym, a w wolne dni jeżdżę z psem na długie wycieczki, często do innego miasta, żeby też zobaczył trochę świata.

[Natan81]

Hej, też mam psa ze schroniska, wabi się Maksio i jest ze mną od 3 lat. Nie wyobrażam sobie teraz innego pieska. Chociaż nie będę ukrywał, początki nie były łatwe. Maksio został porzucony jak miał rok, więc bardzo ciężko było mi go zostawiać w domu. Mieszkam sam, pracuję w jednej firmie remontowej w Gdańsku, a wiadomo jak jest przy remontach. Raz wracałem trochę wcześniej, raz później... Maks nie radził sobie z tym dobrze. Przez pierwsze miesiące miał lęk separacyjny – wył, niszczył rzeczy, a ja codziennie wracałem do mieszkania z duszą na ramieniu, zastanawiając się, co tym razem mnie czeka. Próbowałem różnych sposobów – od zostawiania włączonego radia, przez gryzaki z przysmakami, aż po krótki powrót z pracy w ciągu dnia, jeśli tylko mogłem sobie na to pozwolić.
Na szczęście z czasem zaczęło się poprawiać. Maksio powoli się uspokajał, zrozumiał, że zawsze wracam. Teraz to już zupełnie inny pies – wesoły, stabilny, uwielbia ludzi i inne psy. A ja nie wyobrażam sobie bez niego życia.