Hmm...najpierw o Labradorze
.
Główną cechą tej rasy jest miłość do aportu. Aportowanie jest tym, czym żyje labrador. Umiejętność wyszukiwania i przynoszenia zgubionego aportu czy rzuconych przez jego pana przedmiotów stanowi podstawową cechę. Nałóg, inaczej nie można tego określić, aportowania zdecydował o popularności tych psów. Na bazie aportowani można nauczyć psa prawie wszystkiego, a nagrodą za poprawne wykonanie ćwiczenia jest właśnie aport.
Uległość labradora wobec właściciela i jego rodziny stanowi następny przyczynek jego sukcesów. Dzięki tejże uległości, łatwości dostosowania się do stawianych mu wymagań i dzięki ogromnej chęci współpracy labrador jest psem szalenie łatwym do ułożenia. Nawet osoba niemająca większych doświadczeń w szkoleniu psów poradzi sobie z jego ułożeniem o ile, trafi na psa, którego charakter odpowiada wzorcowi rasy.
Labrador potrzebuje pracy, wyczerpującej nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie. Praca jest jego życiem, bo dla niej został stworzony.
Chęć współpracy połączona ze skoncentrowaniem się na osobie właściciela czyni tego nieocenionym pomocnikiem osób niepełnosprawnych.
O Owczarku niemieckim
.
POCHODZENIE – Grupa I FCI. Wyhodowany w Niemczech
DŁUGOŚĆ ŻYCIA – 10 do 14 lat
RUCH – dużo
PIELĘGNOCJA SIERŚCI – bardzo pracochłonna
PROBLEMY ZDROWOTNE – artretyzm, choroby oczu, dysplazja stawów łokciowych i biodrowych, epilepsja, problemy z układem pokarmowym
CHARAKTER – inteligentny i chętny do nauki pies, kocha pracę; potrzebuje właściciela, który poświęci mu dużo czasu; lojalny, uważny i niezawodny; nieufny wobec obcych
STOSUNEK DO DZIECI – przyjazny, opiekuńczy; ale podporządkowuje się tylko osobie dorosłej
STOSUNEK DO INNYCH PSÓW – wobec współtowarzyszy tolerancyjny; wobec obcych psów może być agresywny.
INNE – chętnie szczeka
O Bernulku
Berneński Pies Pasterski jest psem o pogodnym usposobieniu, bardzo oddanym swojej ludzkiej rodzinie. Charakter Berneńczyka nie powinien nastręczać trudności, nawet początkującym właścicielom. Niezwykle rzadko psy tej rasy przejawiają agresję, czy silne zachowanie dominacyjne, utrudniające prawidłowe ułożenie psa, niedoświadczonemu właścicielowi.
Ze względu na duże rozmiary należy jednak od szczenięctwa przywiązywać wagę do wyuczenia psa pewnych elementarnych zasad. Przy powitaniu skacząca na nas puchata ośmiokilowa kulka może być rozkoszna, pięćdziesięciokilowy samiec już niekoniecznie. Pamiętajmy o tym od pierwszych dni pobutu naszego nowego członka rodziny w domu.
Psy tej rasy są niezwykle delikatne, opiekuńcze, bardzo oddane swojemu opiekunowi. Nie jest to rasa, która powinna być trzymana w ogrodzie, w kojcu, bez częstego kontaktu z właścicielami. Są to psy wrażliwe, nierzadko w okresie dorastania przejawiające nieufność wobec obcych, dlatego pozostawione same sobie mogą stac się lękliwe, a z czasem także i agresywne.
Są to psy dość inteligentne, nadające się do różnego rodzaju psich sportów, szkoleń. Choć ich gabaryty nieco ujmują im zwinności i szybkości wśród Berneńczyków zdarzały się już psy trenujące takie dziedziny jak Agility, z sukcesami.
O Akicie
Akita to pies "z charakterem". Jest czasem bardzo uparty i często miewa swoje zdanie, czasem niezgodne ze zdaniem właściciela. Jest to cecha wrodzona, która bardzo utrudnia tresurę, jednak dobry właściciel będzie umiał wykorzystać ta cechę tak, aby odnosić z tego korzyci. Dzięki temu akita jest znakomitym psem stróżującym, który odnosi się nieufnie do wszystkich poza opiekunami, dlatego nie należy chodzić na teren, którego taki pies pilnuje, bo choć nie są to psy z natury agresywne, to jednak mogą to pojąc, jako wtargniecie i zaczną bronić terytorium. Najlepiej jest zawsze wchodzić w towarzystwie wlaściciela.
Mimo iż akity są nieufne, to do swojego "stada", czyli opiekunów przywiązują się z takim zaangażowaniem, ze oddzielenie go od opiekunów może spowodować wielka tragedie dla psa. Słyszałem o przypadku, gdy w Japonii właściciel akity umarł a pies przez 9 lat czekał na jego powrót, aż sam zdechł. To tylko duży skrót historii, ale ogólne przesłanie jest takie, ze te psy są niesamowicie wierne.
Dobrze wychowany akita może być nie tylko stróżem, ale także znakomitym kompanem na różnych wycieczkach, gdyż, o ile był do tego przyzwyczajany od dzieciństwa, może nieść swoje rzeczy w sakwach na grzbiecie (nawet 10 kg na jedną sakwę). Osobicie gorąco polecam lekturę książki Johna Fishera pod tytułem "Okiem psa" lub jej drugą część dopiero niedawno wydaną w Polsce pt,."Dlaczego mój pies?". Pomoże nam ona zrozumieć jak należy postępować z psem, bez bicia i innych przestarzałych metod, które niestety do tej pory poleca większość hodowców. Jest to książka nie tylko dla właścicieli akit, ale dla każdego psiarza, gdyż pozwala zrozumieć zachowanie tych zwierzat.
Warto pamiętać, ze akita nie jest psem dla każdego. Nie nadaje się dla dzieci, osób starszych, uległych, czy nazbyt dominujacych.
To to tyle
Moim zdaniem najbardziej pasował by Owczarek
.
Spójrz w oczy zwierząt, które służą jako maszynki do rozmnażania i zadaj sobie pytanie:
„Czy warto wspierać finansowo takie miejsca, pomnażać i nakręcać tą spiralę okrucieństwa?”